Voor een kind is de dood meestal een vanzelfsprekende zaak. Je wordt geboren en gaat een keer dood, zoals oma en de buurman. Kinderen die beseffen niet lang meer te zullen leven, hebben meestal een eigen taal om dit weten te beduiden:'Ik ga verhuizen.' Als ik een vlinder ben geworden.'Als ik naar oma ga.' In dit boek vertellen onder meer ouders, pastores, een begrafenisondernemer en een kinderarts over deze kleine mensen voor wie de dood wel erg vroeg komt. Lize Stilma schreef op wat deze mensen in de omgang met ongeneeslijk zieke kinderen ervaren, ondergaan en leren. Hans Stolp put uit zijn herinneringen van ziekenhuispredikant en zal levenlang getroffen blijven door de relativerende en onbevreesde wijze waarop de meeste kinderen hun einde afwachten.